ὥς μοι ὀδώδυσται κλυτὸς Ἐννοσίγαιος

(ὀδύσσομαι, vgl. das lat. odi), zürnen, grollen; nur aor. u. perf.; τί νύ οἱ τόσον ὠδύσαο Ζεῦ; Od. 1, 62; τίπτε τοι ὧδε Ποσειδάων ὠδύσατ' ἐκπάγλως, 5, 340; ὥς μοι ὀδώδυσται κλυτὸς Ἐννοσίγαιος, ib. 423; u. so von dem Zürnen der Götter, im aor., Od. 19, 275 Il. 18, 292. 6, 138; ὀδυσσαμένοιο τεοῖο, in der Anrede an Zeus, 8, 37. 468. Nur Od. 19, 407, πολλοῖσιν γὰρ ἔγωγε ὀδυσσάμενος τόδ' ἱκάνω, von einem Menschen, und, wie es scheint, in pass. Bdtg, verfeindet, verhaßt; ὠδύσαντο ἐμοί, Soph. frg. 408; mit dem accus. construirt, Statil. Flacc. 10 (IX, 117), τί τοσοῦτον ἐμὴν ὠδύσσαο νηδύν.